Paard

Het sluitstuk van project "Archeologische Reconstructies" wordt  "het Trojaanse Paard"

Een foto, in het weekblad Panorama, van een paard op het Wassenaarse strand met gebroken been, reikhalzend in een poging om recht te komen, was het beeld dat ik, als het ware, terug opgegraven heb in een sculptuur. Het werd een symbool en metafoor voor de gekwetste en verslagen mens, met een aangeboren neiging, om hoe dan ook, weer uit het dal te geraken.

Om te slagen in mijn visie moest doordacht en stapsgewijs gewerkt worden. In tegenstelling tot de beeldhouwer (die in functie van afgieten werkt),  moest de kleivorm overleven in de oven. In verschillende kleisoorten, met eigen droog- en bakkrimp, werd de scherf manueel, met kleiplaatjes en worstjes opgebouwd. Bij het drogen kon je de haarscheurtjes, van de kleisoorten, reeds ontdekken. 

Door het risico van totaal verlies, werd het stukslaan tot ovengrote delen, uit veiligheidsredenen, tijdens een performance, met videoregistratie, opgenomen. Na de bakprocedure werden de delen, op houten stelling, weer geassembleerd. De illusie van het ongeschonden geheel, met enig verlies van materie, bleef met de natuurlijke scheur- en breuklijnen, helemaal overeind.